Evi(mi) özledim...
Erken uyanışlarımı,
Annemin yıldırıcı politikalarını,
Saat ilerledikçe sesi yükselen televizyon yüzünden yaptığımız kavgaları özledim.
Başka bir ses duymak için müzik dinlemeye ihtiyaç duymamayı özledim.
Zorunlu akşam çaylarımızı,
Biten çayın bardak şangırtısındaki o sinir bozucu melodiyi özledim...
Babamın kumandayla uyumasını özledim.
Ablamın bitmak bilmeyen maceralarını, hatta dedikodularını özledim.
Kardeşimin özgür zıpırlıklarını, susuşlarını özledim.
Balkonda titreye titreye sabahlamayı özledim...
Komşularla yapılan beş çaylarını ve akabindeki akşam yürüyüşlerini özledim.
Toz toprak içindeki mahalle maçlarını özledim.
Ve tabiiki gece oynanan saklambacı...
Büyüme fikrini yalanlayan herşeyi özledim!
En çokta memleketimin kömür kokusundan uzak, kemikleri donduran soğuklu havasını özledim.
Ben hayatımın en masum yıllarını özledim.
Boşluklarımı ve hiçbir zaman dolduramadıklarımı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder