beceremedim bi çiçeğe bakmayı, koklamayı, konuşmayı.
beceremedim kitaplarımı hırpalamadan okumayı.
beceremedim ışıklarda uyumayı.en korkulmayacak şeylerden korkmamayı. bi yalandan tanrıça olmayı becerebildim. bir de yalandan cümleler kurmayı. en çalışkanı olamadım sınıflarımın.(sınıflaştırılmayı yediremedim belki.) kimseler parmağıyla göstermedi beni. annem toplantılarında doya doya övemedi mesela. '' benim kızım bilmemne birincisi '' diyemedi ama '' laf ebesi'' dedi. fena mı yani.
hayatın beni getirebileceği en güzel noktadayım şimdi. kısık ışıklı odamdan gökyüzünü izleme telaşındayım.
aklımda Oscar Wilde'nin hapishane şiiri:
'' mahkumların gökyüzü dedikleri mavi bir bez parçası ''
sonra Ahmed Arif takılır biyerlerden dilime:
''Akşam erken iner mahpushaneye.
Ejderha olsan kar etmez.
Ne kavgada ustalığın,
Ne de çatal yürek civan oluşun.
Kar etmez, inceden içine dolan,
Alıp götüren hasrete.''
olamadıklarım için affetme annecim. af dilemiyorum zira. parmakla gösterilemesemde parmak izlerimi bırakıyorum dünyaya. sen farketmesende zaman beni öldürmüyor, yarına kalıyorum annecim. affetme sakın. af dileyecek yağmurlar akıtmadım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder