uykudan yeni uyandı ve nursuz yüzüyle başladı klavyeyi tıkırdatmaya. tek bildiği yazmak olan yarı çocuk, yarı kadın tamamlanamamış bi bedenin arafta kalmış sahibesi.

 önce kelimeler yaratılmış olmalı bu evrende diye geçirdi içinden.öyle olmalı... sonra başı sonu belli olmayan şu duygularımız. zincirlerimizden başka kaybedeceğimiz diğer bütün şeyler.. en sonda zincirler..

söyleyip duyurmaya çalıştığım kaç cümlem var diye geçirdi içinden. hiç yok. öyleyse neden yazıyordu. kapanmış yarayı zorla kanatmaya çalışmak gibidir yazmak. dilsizmişsinde aslında çığlık atıyormuşsun gibi.. sizi sizden başka kimse duymaz. ama bi yerde temizlenmek gibidir yazmak. bırak pis kan aksın.  daha yaşayacağın onca şeye takatin kalsın..