dilerdim ki zamandan...

zamanla aramdaki ipleri yaktım iyice. artık günler bana dokunmadan geçiyor. bugün günlerden ne? saçımı en son ne zaman taramıştım? kaç gündür pijamalarımlayım? gerçekten bilmiyorum. kendime tuzlu çekirdeklerden bi dünya kurdum, içinde yaşıyorum. biraz kavruk, biraz gevrek.. hiç kıpırdamamakta bir geriye gidiş aslında. zaman akarken sen durup bekliyorsun. beklediğin şeyin ne olduğu konusunda en ufak fikrin yok.
 arada balkona çıkıyorum. soğuk yüzüme vurdukça hissediyorum yaşadığımı. '' çok şükür hala hayattasın be un kurabiyesi'' diyorum. alerjim de aldı başını gidiyor. kaşıntı yapmasa hiç umursayacağım yok. çikolata kavanozuyla aramdaki seviyeli ilişki iyi geliyor zihnimin aydınlık isteyen yerlerine. ama şu kaşıntı yok mu işte.
bugün anlatabileceğim elle tutulur pek bi hikayem yok. pijamalarımın pembe puantiyelerinin enfes uyumu dışında. Siyasiyabend'i dinleyiverin bugün. ısrarla '' Can Evimden Vurdun''

o zaman sevgiyle, selametle...