uzun zaman oldu toprağı hissetmeyeli çıplak ayaklarımda. kök salmayı bıraktım çoktan, köklerimden ayrılmak, beni besleyen değerlerden uzaklaşmak üzereyim. kendimi keşfedene kadar yol alacağım. ta ki ''bu işte!'' diyene kadar, ya da pes dediğimiz yol ayrımında beyaz bayrağımı sallandırıp yeniden kökleşmeye başlayana kadar.
hayatta inişler kadar çıkışlar da var. ve tabi çakılışlar da... neyle karşılaşacağımı gerçekten kestiremiyorum ama barıştım yazmakla. bu iyi birşey.

 yani sanırım...